ஜெர்மனியின் செந்தேன்மலரே :)

‘பெங்களுரு’வில் ஒரு வருடம் (சரியாக சொன்னால் 10 மாதங்கள் ) சந்தோஷமாக கழித்து விட்டேன். கல்லூரி வாழ்கை தான் என் வாழ்வின் சிறந்த காலம் என்று சொல்லமுடியாது என்றாலும் அது ஒரு நல்ல சந்தோஷமான காலமாகவே இருந்தது. என் பள்ளிக்கூட நாட்களை மிஞ்சும் எந்த ஒரு அனுபவமும் எனக்கு ஏற்ப்படும் என்ற நம்பிக்கை இல்லை. இப்படியாக, மாணவன் என்ற நிலையை கடந்து வேலையில் சேர்ந்து சம்பாதித்து வாழ்ந்தது ‘பெங்களுரு வாழ்கை’.

கடந்த ஒரு வருடம் மிகவும் சந்தோஷமான காலம். அலுவலகத்தில் வேலை அதிகமாக இருக்காது. அடிக்கடி வீடிற்கு செல்லலாம். நண்பர்களுடன் ஊர் சுற்றலாம். பல சந்தோஷங்கள். ஆனால், இதற்க்கு எல்லாம் அடிமனதில் அங்கு ஒரு வருடம் மட்டுமே இருக்க போகிறோம் என்று நிர்ணயித்து இருந்தது ஒரு காரணம். ஏதாவது தவறாக நடந்தாலும், ‘பரவாயில்லை. இன்னும் கொஞ்ச நாட்கள் மட்டும் தானே’ என்று நினைத்து கொள்வேன்.

இதனையே உற்று கவனிக்கும் பொழுது ஒரு விஷயம் கவனித்தேன். பெரியவர்கள் கூறுவது போல “வாழ்கை நிலையில்லாதது. அது ஒரு தற்காலிக விஷயம் மட்டுமே. இதில் நிரந்தரம் என்று எதுவும் இல்லை” என்று நாம் எடுத்து கொண்டால் முழு வாழ்க்கையையும் இது போல சந்தோஷமாக வாழ முடியும் அல்லவா. இந்த வாழ்கை இப்போதைக்கு தான் என்று நாம் நினைக்கும் வரை எந்த ஒரு சோகமும் நம்மை சாய்க்க முடியாது. வருங்காலத்தை பற்றி அதீத கனவுகள் வளராது. கடந்த காலம் பற்றிய சோகங்களும் நிலைக்காது. அனால், இது மேலும் யோசிக்கபட வேண்டிய விஷயமாகவே தோன்றுகிறது. யோசித்து சொல்கிறேன்.

புதிய இடங்களையும் மனிதர்களையும் காணும் ஆசையில் நான் எடுத்து வைத்த முதல் படி.. கணினியியலில் மேற்படிப்பு. பெங்களுருவில் வேலை பார்த்த பொழுது, அது ஒரு வருடம் மட்டுமே என்று நான் நினைக்க காரணமான ஒரு விஷயம். எனினும் எல்லா வேலைகளையும் சரிவர செய்து முடித்து ஜேர்மனி வந்து சேர்ந்த பொழுது ஏற்கனவே சாதித்ததை போன்ற நிம்மதி. விமானத்தில் சரியாக 37 கிலோ உருப்படிகளோடு நானும் சேர்ந்து ஜெர்மணியில் வந்து தரை இறங்கினேன். அப்பொழுது மணி இரவு 8 என்பதால் குளிரும் என்று வெளியில் வந்து பார்த்தால் சூரியன் சுளீர் என்று முகத்தில் அடித்தார் . 🙂

வந்த சில தினங்களில் இந்தியாவை விட்டு வந்து விட்டோம் என்று பெரிதாக தோன்றவில்லை. எப்படி தோன்றும். அண்ணன் வீட்டில் இட்லி, தோசை, சாம்பார் எல்லாம் சாபிட்டால். அங்கு (Frankfurt ) 10 நாட்கள் இருந்து விட்டு பின்னர் மோகனா அண்ணி வீட்டிற்கு சென்றேன். அவர்கள் Bochum என்னும் ஊரில் இருக்கிறார்கள். அது என் அடுத்த 2 ,3 வருடத்தில் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று சிறிய அளவில் எடுத்து காட்டிய 3 நாட்கள்.

ஒரு வழியாக கல்லூரியில் சேர்ந்து படிப்பும் ஆரம்பித்து விட்டது. இந்த ஊரில் நிறைய இந்தியர்கள் இருக்கிறார்கள் என்றாலும் எனது பாடகூட்டதில் நான் மட்டுமே இந்தியன். 🙂

இங்க 3 கடைகளில் இந்திய பொருட்கள் கிடைக்கும். அங்கு சென்று தோசை மாவு வாங்கி வந்து தோசை செய்வது ஒரு பொழுதுபோக்கு நடவடிக்கை ஆகி விட்டது. நேற்று தீபாவளி. லட்டு, ஜாங்கிரி, மிச்சர் எல்லாம் சாபிட்டோம். இங்கு ஹம் என்று ஒரு ஊரில் ஒரு கோவில் உள்ளது. அந்த ஊர் சற்றே தூரம். அந்த ஊரை பார்த்தால் ஏதோ பெரிய அளவிலான முதியோர் இல்லம் என்று தோன்றும். இங்கு உள்ளவர்கள் எல்லோரும் சேர்ந்து வசிப்பதில்லை. வயோதிகர்கள் அவர் அவராக ஒரு வீடு வாங்கி தனியாக சென்றுவிடுகிறார்கள். அந்த ஊர் அப்படி வந்தவர்களை இருக்கிறார்கள் என்று நினைக்கிறேன். நாங்கள் பார்த்த எல்லோரும் வயோதிகர்கள் மட்டுமே.

அந்த ஊரில் பிள்ளையார் கோவில் ஒன்றும் காமாட்சி அம்மன் கோவில்( http://en.wikipedia.org/wiki/File:Hamm_Sri_Kamadchi_Ampal-Tempel.jpg ) ஒன்றும் உள்ளது. காமாட்சி அம்மன் கோவிலில் தினமும் அன்னதானமும் நடக்கிறது. நாங்கள் இதுவரை இரண்டு முறை சென்றுவிட்டோம் 🙂 இங்கு குளிர் அதிகமாக இருக்கின்றது. சில நேரங்களில் வாயில் மூக்கில் இருந்தெல்லாம் புகை வருகின்றது 🙂

இங்கு இப்பொழுது மணி அதிகாலை 2 . பக்கத்தில் உறங்க முயற்ச்சிக்கும் நண்பரை இதற்கு மேல் சோதிக்க இயலாது. 😉

நாளை சந்திப்போமா 😉

Me, myself in Bangalore.

Now then… Its been almost a year in Aricent now and 8 months in Bangalore(or, Bengaluru). All the hype about Bangalore being cold had faded out with Madurai-like hot sun. Its all same as in Madurai except that in there, we dont have a company that gives you a cubicle, AC, coffee machine but no work 😉 . From the days when I used to call up my seniors to get info on anything in Bangalore (well, it does continue), I have now got to know the city better. Believe me, Senthil anna called me and enquired about a travels and the place to board. ( epppooodi…:) ).

All the time in blore, I am happily wasting with browsing/TV. Once I enter the PG(not ‘post-grad’), the first thing I do is switch on the TV. And I am being helped by a busy schedule both in cricket and in Football. In cricket, it all started with India’s tour to SA followed by the world cup. And now, we have the IPL. In Football, Man-Utd playing for the treble in BPL, UEFA CL, FA cup adds to the TV-viewing time. But I have to admit something. I kind of feel saturated in the cricket part. Its like almost everything that is there to be achieved has been achieved.
India – Won 60-60 world cup, 20-20 world cup, 50-50 world cup.
CSK- Won IPL, won CL T20.
The only thing to wait for is the 100th Century from the little master and once and for all, I can end my cricket obsession. (Well, hopefully).
In the football front, I think it will continue for some time.

Work wise (err…work-wise, right?) , am very free 😉 . Not much stress. Occasionally work comes and I tend to finish it early and remain idle all the time. My room mates J and Madan mostly come back late nights. I have to oppose this partiality that the company shows, but I am enjoying it. 🙂 And to use the time properly( he he..;) ) , decided to take up GATE exam. And scored 42.33 out of 100 marks. The exam was quite easy and I managed to get 97 %le. Have applied for a couple of institutes. Should wait and see how it turns out. And, I have applied for the post of ‘Scientist’ in ISRO as well. The written exam is on this saturday and chances look bleak because two subjects that occupy good part of the question paper is ‘Microprocessor’ and ‘Digital Systems’. Enna Koduma Sir Ithu…!!!

Only thing I managed to do good in the recent times was to start reading ‘சூடிய பூ சூடற்க’ from naanjil nadan. I started off briskly but later fell victim to laziness. It was a good book and the narration was simple and good. Once in a while I get to remember that there is a book that I had stopped reading halfway, ‘Tale of two cities’.
But all i can do is, get to remember..

Again this year I had applied for Master’s in some universities. I have got admission in RWTH in MI(not Mumbai Indians, again.. It is Media Informatics). And, also Masters in Networks and services in University of Helsinki (UH). UH tempts me to join because it is the university where Linus Torvalds did his masters. Also the climate there, being a nordic country, with 20 hour nights in winter and 20 hour days in summer looks adventurous. But to manage 2 years there could be a tough ask. Especially when my brother is in Germany and 3 good meals once in two/three weeks tempts me more than Linus and Networks. he he..:D Let me wait and see what tempts me more.. 🙂

Byee…:)

Sachin Sachin Sachin!!!!

Read this somewhere. Didnt want to reshare it and miss it later. And, i am getting an update in blog. So… 🙂

Remember when you failed an examination. How many people recall that, your
class, friends, relatives? You failed to make it to the IITs or IIMs. Who
remembers. How many times have you had the feeling of being the best in
your class, school , university, state….., you failed to get a visa stamped
this quarter…, you missed a promotion this year…, how did it feel when your
dad told you in your early twenties that you are good for nothing…..and now
your boss tell you the same…

You keep introspecting and go into a shell when people most of whom don’t
matter a dime in your life criticize you, back bite you, make fun of you.
You are left sad and shattered and you cry when your own kin scoffs at you.
You say I am feeling low today. It takes a lot from us to come out of these
everyday situations and move on. A lot??? really?

Now here’s a man standing on the third man boundary in the last over of a
world cup match. The bowler just has to bowl sensibly to win this game.
What the man at the boundary sees is 4 rank bad bowls bowled without any
sense of focus, planning or regret. India loses, yet again in those
circumstances when he has done just about everything right.
He does not cry. Does not show any emotion. Just keeps his head down and
leaves the field. He has seen these failures for 22 years now. And not just
his class, relatives, friends but the whole world has seen these failures.
We are too immature to even imagine what goes on in that mind and heart of
his. That’s why I would never want to be Sachin.

True, he has single handedly lifted to moods of this entire nation umpteen
number of times. He has been an inspiration to rise above our mediocrity.
Nobody who has ever lifted the willow even comes close to this man’s
genius. His dedication and mental strength is unparallel. This is specially
for those people who would have made fun of him again last night when India
lost. They are people who are mediocre in their own lives. Who just scoff
at others to create cheap fun. Who have lived in a small hole throughout
their lives and thought they have seen the oceans.

Think about the man himself. He is 37 years of age. He has been playing
almost non stop for 22 years. The way he was running and diving around the
field last night would have put 22 year olds to shame. The way he played
the best opening quickies in the world was breathtaking. He just keeps
getting better which is by the way humanly impossible. Its not for nothing
that people call him GOD.
But still I don’t want to be in those shoes. We struggle in keeping our
monotonous lives straight, lives which affect a limited number of people.
Imagine what would be the magnitude of the inner struggle for him, pain
both mental and physical, tears that have frozen with time, knees and
ankles and every other joint in the body that is either bandaged or needs
to be attended to every night, eyes that don’t sleep before a big game,
bats that have scored 99 international tons and still see expectations from
a billion people.

And he just converts those expectations into reality. We watch in awe, feel
privileged.
Well I think its time that his team realizes that enough is enough. They
have an obligation, not towards their country alone but towards sachin.
They need to win this one for him. Stay assured that he himself will still
deliver and leave no stone unturned to make sure India wins this cup.
This is not just a game, and he is not just a sportsman. Its much more than
this. Words fail here…..

— HARSHA BHOGLE

ஜெயமோகனின் காடு : வனத்தின் மணம்

உண்மையாகவே ஏதோ ஒரு காட்டினுள் சென்று வந்த உணர்வு. ஒருவன் தன் இளமை பருவத்தில் காட்டில் உள்ள தன் மாமாவின் கல்வெர்ட் கட்டுமானவேலைக்கு உதவியாக செல்கிறான். அங்கு இருக்கும் காலத்தில் காடு, காட்டில் உள்ள மனிதர்கள், மிருகங்கள் என அனைத்தோடும் அவன் கொண்ட உறவை பற்றி உரைக்கும் நாவல், காடு . தென் தமிழக பேச்சுமொழியில் உள்ள உரையாடல்கள், படிக்கும் பொழுது மனதிற்குள் ஒரு சந்தோஷத்தை ஏற்படுத்துகின்றன.

தன் அன்னையோடு கொண்ட சண்டையினாலும் தன் மாமாவின் அழைப்பினாலும், கல்வெர்ட் வேலைக்கு செல்கிறான் கிரிதரன். அங்கு குட்டப்பனின் பொறுப்பில் அவன் இருக்க, கல்வெர்ட் வேலைகளின் கணக்கு வழக்குகளை அவன் பொறுப்பில் விட்டு செல்கிறார் அவன் மாமா. காட்டினுள் சிறிது சிறிதாக உலாவும் அவனோடு சேர்ந்து நம் மனதையும் உலாவ விடுகிறார் ஜெயமோகன். காட்டிற்கு உள்ளே அவன் செல்லும் பொழுது அவர் கொடுக்கும் விவரங்களில் மனதை செலுத்தினால் நாமும் அவனோடு சேர்ந்து நடப்பதை போன்று உணர முடிகிறது.

அங்கு அவன் குட்டப்பனின் காட்டை பற்றிய தகவல்களை கண்டு வியக்கிறான். நீலியை காணும் அவன் அந்த முதல் சந்திப்பிலேயே தன் மனதை அவளிடம் பறிகொடுக்கிறான். அவளை பற்றி குட்டபனிடம் கேட்டு தெரிந்து கொண்டாலும் தன் காதலை அவனிடம் கூற விரும்பாத அவன், பின்னாளில் என்ஜினீயர் ஒருவரிடம் கூறுகிறான். அவரோடு தான் கற்ற குறுந்தொகை பாடல்களையும் இன்ன பிற பாடலகளையும் பாடி அதில் வரும் கருத்துக்களை அவரோடு கலந்துரையாடி இருவரும் நல்ல நண்பர்கள் ஆகிறார்கள்.

பின்னர் நீலியோடு ஏற்படும் காதல், ரெசாலம் கண்டெடுக்கும் தேவாங்கு, அதனை கவ்வி செல்லும் சிறுத்தை புலி, வேலைக்கு வரும் ராபி, ஆபேல் என அனைவரும் நம் மனதினுள் தங்குகிறார்கள். கிரிதரன் தன் மாமாவின் மகள் வேணியை தான் திருமணம் செய்து கொண்டான் என்று முதலிலேயே தெரியவருவதால் நீலியுடனான காதல் தோல்வியில் தான் முடியும் என்று ஊகிக்க முடிகின்றது. இருந்தாலும், அது மலை ஜாதி பெண் என்பதால் தான் என்று நினைத்திருக்கும் பொழுது, உண்மை காரணம் நம் மனதை சோகத்தில் ஆழ்த்துகிறது. அந்த நிகழ்வை நாம் எதிர்பாராத பொழுது கூறுவது அருமை.

ரோடு போட வரும் அரசாங்க ஊழியர்கள் காட்டினை அழிக்கின்றார்கள். இத்தகைய வேலைகளின் போது அழிக்கப்படும் மரங்கள் எல்லாம் விற்க்கபடுவதை சுட்டி காட்டியுள்ளார் ஜெமோ. இதனை பார்க்கும் பொழுது, நம் நாட்டில் பல மலை ரோடுகள் இட்டு அதற்காக பாராட்டும் பெற்றுள்ள ஆங்கிலயே அரசு, அதில் எத்தனை சந்தன மரக்காடுகளையும் அறிய மரங்களையும் அழித்தார்களோ, அதில் எதனை லட்சங்கள்/கோடிகள் தேற்றினார்களோ என்று என்னும் பொழுது, இதில் அவர்கள் நமக்கு அளித்ததை விட எடுத்தது தான் அதிகமோ என்று தோணுகிறது.

பெங்களூரில் இருக்கும் குளிரும் இந்த காட்டில் உள்ள குளிரும் ஒத்துபோகிறது என்றே கூறலாம். அதிலும் இரவினில் படிக்கும் பொழுது மலை மழையில் நனையும் கிரிதரனை விட நமக்கு அதிகம் குளிர்கிறது.அதற்கு ஆசிரியரின் திறைமை காரணம். கிரி மழையில் நனைந்தால் நமக்கு குளிரும் அளவிற்கு அதனை விவரித்துள்ளார்.அவர்கள் குடில் அருகே உள்ள அயனி மரமும், மதம் கொண்ட யானையான கீரக்காதனும், இரு தலைமுறை மிளாக்களும் (மான்கள்), கொட்டி தீர்க்கும் அடைமழையும், குட்டப்பனின் சமையல்களும், ஜெமோவின் எழுத்தும் ஒரு வனத்தை நம் கண் முன்னே நிறுத்துகின்றன.

முதல் பக்கத்தில் தனியாளாக நுழையும் நாம், கிரிதரனோடு சேர்ந்து அவன் அன்னையோடு சண்டையிடுகிறோம். பின்னர் அவனோடு சேர்ந்து குடிலில் வசித்து, குட்டப்பன் சமைத்ததை சாப்பிட்டு, நீலியை காதலித்து, ரெசாலதிடம் பைபிள் வாசகங்களை கேட்டு, எஞ்சிநீயருடன் பழைய பாடல்களை கேட்டு, கீரக்கதனை பார்த்து பயந்து, புலியின் வாயில் இருக்கும் தேவாங்கை பார்த்து பரிதாப பட்டு, நீலி இறந்த செய்தி கேட்டு துக்கப்பட்டு நாம் கிரிதரனின் உடலில் வாழும் மற்றொரு உயிராக மாறுகின்றோம். கதையை முடிக்கும் தருவாயில், நாம் காட்டை விட்டு வெளியில் வருவது போலவும் குட்டப்பனும் ரெசாலமும் மாமாவும் ஐயரும் தேவாங்கும் நீலியும் காட்டின் உள்ளே இருந்து நம்மை வழி அனுப்புவது போலவும் உள்ளது.

பி.கு.
இந்த நாவலை கொடுத்த அனுக்ராஹாவிற்கு நன்றி 🙂

A happy vacation spoiled on the last day

Disclaimer: This post is very long, since the vacation I got was also very long 😉 so, get some person to wake you up in sometime, in case you fall asleep… 😀

First of all, thanks to our manager for giving me three days leave and letting me go home for diwali for 9 days. Got permission and left bangalore on friday, oct,29th so that I can be home for 9 days. After some very long time, I saw a good movie in the bus. Keladi Kanmani, though the movie is good, I dont like it for it is a kind of tragic movie.

I went to college the next day after coming to know that many friends were coming for server upgradation. It was the famous ‘Thevar jayanthi’ that day, famous for violence that people do. And, On my way to coll, I saw a group of ‘youngsters’ rounding up an ambassador car because the driver ‘horn’ ed for them to move . After a thrilling journey, in which I never used my horn again, I reached college. There they have started the work and were busy. I was having a good time there and just at the time I wanted to leave, rain started. I had to stay at college till 8 in the night. Even then, rain didnt stop, so I drove home in rain. It was such a drive in rain after a long time.

ராஜ வாழ்கை பத்தி கேட்ருக்கீங்களாங்க ? அது வேணும்னா உங்க சொந்த ஊருக்கு போய் பாருங்க.. நான் போனேன்.. ஊர்ல இருக்க எல்லாரும் உங்கள பாத்ததும் நீங்க இன்னாருடைய பையன் தான.. எப்டி இருக்கீங்க.. சாப்ட்டு போங்கனு சொல்லாம இருக்க மாட்டாங்க… They make you feel you are special. எப்டி தான் என்ன ஞாபகம் வச்சிருக்காங்களோனு அடிக்கடி சந்தேகம் வரும். கிராமம்னா அது ஒரு அழகுங்க..
எங்க சொந்த ஊரு

எங்க வீட்டுக்கு பக்கத்துல இருக்கவங்க அவங்க ஆடு வித்தாங்க.. அந்த ஆட்டோட விலையை பேரம் பேசறது பெரிய கலை.. அந்த ஆடு புது ஓனர் கூட போகும் பொது வளர்த்தவங்க உண்மையாவே சோகம் ஆகறாங்க.. அத பாத்ததும் எனக்கு இந்த பாட்டு ஞாபகம் வந்தது..

‘ ஆடு மாடு மேல உள்ள பாசம், வீட்டு ரேஷன் கார்டில் சேர்க்க சொல்லி கேட்கும்’…

நிஜம் தான்.. அவ்ளோ பாசம் இருக்குது… அந்த ஆடும் அதோட புது ஓனரும்..
ஆடு

அங்க ரெண்டு நாள் இருந்தேன். எங்க பிஞ்சைல மருந்து அடிக்க போறாங்கனு சொன்னாங்க.. அங்க போய் வேடிக்கை பார்த்துட்டு இருந்தேன். என்ன தான் நாம சாப்பாடு செய்யும் போது நல்லா கழுவினாலும், அந்த வேர் வழியா பயர்களுக்குள்ள போற ‘கள்ளி கொல்லி’ மருந்த எதுமே செய்யமுடியாதுன்னு அங்க தெரிஞ்சுகிட்டேன்.. நல்ல சாப்பாடு வேற.. எங்க ஊர் பிள்ளையார் கோவில்ல படுத்து தூங்கறதுல அப்பிடி ஒரு சுகம். நல்லா ஊர் சுத்திட்டு வந்துட்டேன் 🙂

Returning from my native, I went to college again and got my degree certicate. Though it had been some 4 months i went to college, when I went to unix lab and ccc, it was like, I was still at college. It was like i was going for my normal college day when I went. I felt that I still belong there. Maybe that was the reason I didnt have any ‘alumni kind of talk ‘ with staffs. Just a smile was all that I gave em. ( வேலைக்கு போனதும் மறந்துட்டான்னு நெனச்சிருப்பாங்க… 😉 )

The day before diwali was the best one. All my friends and I started to roam. One friend wanted the ‘Jigarthanda’, a drink made with milk items. So, in the night, with knowledge that whole city will be around the ‘vilakku thoon’, we started in our bikes. Crowd was not as expected. Maybe, because we didnt go into the street deep. We just had the drink and started back. We went to the new Konar Mess, new larger one in simmakkal bus stop. It turned out to be my treat. I ate plain dosas alone, after deciding not to eat non-veg few days before, while my friends sent 3 konar mess spl into their stomach. It was nice to roam after a very long time…:)

Then came the auspicious festival, Deepavali. After deciding not to contribute to the pollution, I was happy that I didnt light even one cracker. ஆனா அந்த சந்தோசம் ரொம்ப நேரம் நீடிக்கல.. தீவாளினா ஏதாது படத்துக்கு போனும் அப்டிங்கற சட்டத்தினால ‘வ’ போலாம்னு கெளம்பினோம்.. முதல்ல போன தியேட்டர்ல டிக்கெட் கிடைக்கலை.. அப்டியே விட்ருக்கலாம்… இன்னொரு தியேட்டர் தேடி போனோம்… தியேட்டர் கெடச்சது.. டிக்கெட்டும் கிடைச்சது.. உள்ள போனதுல இருந்து எப்படா படம் முடியும்னு தான் எல்லாரும் யோசிச்சிட்டு இருந்தோம். படம் பேர்ல குவாட்டர் இருக்கதுனால படத்துக்கு வந்த நெறைய பேர் குவாட்டர் அடிச்சிட்டு வந்திருந்தாங்க… கொடுமையா இருந்தது.. உள்ளே போனதில் இருந்து தலைவலி தான்..

What started beautifully with trip to native and friends meeting, ended a flop on that one day. The next day, I had to catch the train and come back to Bangalore. Started the routine works now. Waiting for another long leave. Pongal is the target. Lets see how it turns out…

பெங்களூரு டூ பெங்களூரு – வழி மதுரை :)

It all started when I started towards home in an unplanned trip without booking any tickets. Went to Shanthi Nagar and enquired for tickets, and the day being friday, there was hardly any. I was asking a conductor there too much of details like, what is the next bus, time of the next bus, when will it reach madurai, and all. And at last when I went to him and asked for the route to lal-bagh bus stop, where I can catch ordinary TNSTC buses to salem, he said, ” இத மொதல்லயே செய்ய வேண்டியது தானலே. இங்க நின்னு எதுக்கு தவம் கெடக்க… ” 🙂

The walk towards the bus stop followed, and the bus to salem came almost at once. Boarded the bus and settled. Then came the movie of the day. 🙂 ‘ராசுக்குட்டி’. என்ன கொடுமை சார் இது… எப்டி தான் இப்படி படத்த எல்லாம் தேடி கண்டு பிடிக்கிறாங்களோ 🙂

Next stop salem. Waited for around 45 mins to get a bus to madurai and got a good seat, at the middle, the best place to sleep. In came two ladies, together came the conductor, “தம்பி, சிங்கள் டிக்கெட் தான? பின்னாடி சீட்ல போய் உக்காரு பா.. போ.. ”
Went to the last seat and got the middle seat, அதுலயும் நல்லது இருந்தது… கால நீட்டி உக்காரவாது முடிஞ்சது 🙂

Reached home around 6. My parents were not at home, so there were no poojas. Was sleeping whole day except for the trip to meet my friend. The rest of the day and sunday also went eventless. Went to ask for a ticket back to bangalore. Guess how much? Rs: 750. அதுவும் சாதாரண KSRTC பஸ். 450 டிக்கெட்ட அவ்ளோ விலைக்கு விக்கறான். நம்ம பாக்காத பஸ் ஆ அப்டின்னு வேணான்னு சொல்லிட்டேன் 🙂

Watched ‘The Ninth Gate’ directed by Roman Polanski. It had Johnny Depp at the lead, and his job was quite interesting, so was the movie. He was a dealer, who authenticates the originality of old books. The movie is about a book, said to be written by Satan himself, about a way to get immortal power. The movie was interesting for its new area of exploration, but the screenplay and climax was not so good.

Around 7 PM, I reached aarappaalayam. I got into a salem bus, which was surprisingly empty, considering the fact that it was a sunday night. When I was sitting inside the bus, I saw a bus to Hosur coming and decided to go in that bus, so that I can avoid the crowd at salem.
The bus started around 8. Only then I noticed that two persons in the my last seat, (yes, fate followed me. The conductor again moved me to the last seat.) were drunk.

கொஞ்ச நேரத்துல ஜெயலலிதா மதுரையில நடத்துற ஒரு பொதுகூட்டத்த பத்தி பேச ஆரம்பிச்சிட்டாங்க.. பக்கத்துல இருந்தவங்க எல்லாரும் இவங்கள ஒரு மாறி பாத்தாங்க.. இத கவனிச்ச அந்த ‘குடிமகன்கள்’ மக்கள் நலன் கருதி அமைதியாக பஸ்சில நடக்குற எடத்துல படுத்து தூங்க ஆரம்பிச்சிட்டாங்க.. நல்ல வேலை, கடைசி சீட்டில் ஆறு பேருக்கு பதிலாக, நான்கு பேர் மட்டும் இருந்தோம். நல்ல தூக்கம். திடீர்னு எதோ சத்தம் கேட்டு எந்திரிச்சா, அவங்கள்ள ஒருத்தன் செல்போன்ல பேசறதா நெனச்சு, கருமம், செருப்ப காதுல வச்சு பேசறான். They kept talking for long time, People in the bus started to wonder, how they get replies from that slipper. ஒரு வேலை, ஏதும் புது செல்போன் மாடெல்லா இருக்கும் 😛

ஒரு வழியா கம்பெனி வந்துட்டேன்.. எதோ வேலை இருக்குனு கூப்டறாங்க… போய் பாக்கறேன்… டாட்டா 🙂

Bengaluru

After finishing my training in Gurgaon, I reached Bengaluru on Sept 18th. The training in gurgaon was a very nice experience staying away from home for about 3 months. I finished the training and also got ‘Best Performer’ of the class award (Enga class avlo mosam 🙂 ). On sept 18th I came to bangalore and then went to madurai since i had to join the company only on 21st. It was a nice experience in home as well.

The home where u lived ur life till now is getting distant. Before this, my things would be scattered all over the house. Now, whenever i go home, there will be this particular room for me. My bag, my dresses and things would not move outside this room hereafter. My kingdom is now shrinking. 😦 but, I ll make enough efforts to throw my things all over again.:) But, I should accept, the கவனிப்பு you get is enormous.:)

I am now in Aricent, Sigma tech park. I got to explain you the name of this park. The park has four buildings, Alpha,Beta,Delta and Gamma. And the park on the whole is named as Sigma ( summation of all the four buildings) . I dont know if it was the real reason, but this reason does look good. Isnt it ?. I am working on this Network Performance Optimization for Alcatel Lucent (சத்தியமா சொல்றேன்… பேர் மட்டும் தான் ஏதோ பெரிசா தெரியும் 🙂 ) Out of the three weekends, i went home twice and the last one I spent it here in Bangalore. And, am going home this weekend as well. Its been a while I have met my school friends. Many will be home this time and am going to meet em. 🙂

My team here is a good one with almost all talking Tamil except for some two three (including my manager). A senior from TCE and another guy from chennai in the team are my friends here. The promise that my team mate made was that ” This is one easy project. You need not stay till 7 PM and u need not come on weekends. You can enjoy your stay here”. And till now, the project is living upto its expectations 😛

I have settled in a PG near the company itself. The actual plan to rent a house flopped. And the PG hunt started and ended on the same day as we got a decent PG nearby itself. This PG is nearby the company but I need to get two buses. It was then I realized my senior Sai anna, http://saikrishbe.wordpress.com , getting a bicycle to go to company. Me also planning the same. But I do not know how far I can succeed. Lets see.

Thanks to Senthil anna ( http://senthilkumaran.wordpress.com ) and Balamurugan anna ( http://www.bitbala.org/blog ) for they have made me get to know the city easily. They have been considerate enough even after me disturbing them almost daily to ask about anything, be it the bus routes or the restaurants 🙂 I am getting into the groove in Bangalore and I think this stay here will be a pleasant one. well.. Let us hope so 🙂

குர்கானுக்கு टाटा है…

ஆம்… நான் எனது பயிற்சிகாலத்தை சீரும் செம்மையுமாக( ??? !!!) முடித்து விட்டேன்… மிக விரைவில், பெங்களூரு செல்கிறேன்… என்ன தான் முதலில் இருந்து எனக்கும் இந்த ஊருக்கும் ஆகவில்லை என்றாலும், இந்த ஊருக்கு ஒரு டாடா காட்ட வேண்டும் என்றும் தோணியது…

இது தான் நான் எனது பெற்றோர்களை விட்டு தனியாக வந்து வாழும் முதல் தருணம். வீட்டில் ராஜாவாக இருந்த நான், வெளியில் வந்து தனியாக இருந்தே ஆகவேண்டும் என்ற சூழ்நிலை. நான் முதல் ஊதியம் வாங்கியது இந்த ஊரில் தான். பெரிய உற்சாகம் ஏதும் இல்லை என்றாலும், நாமும் சம்பாதித்து விட்டோம் என்ற சந்தோசம்… சுற்றிலும் நண்பர்கள் கூட்டம்.. ஆட்டம் பாட்டம்…

ஒரு முறை ஆட்டோவில் செல்ல நின்றுகொண்டு இருக்கும் பொழுது, இரு சிறுவர்கள் ஒரு ஆட்டோவை இயக்கி வந்தார்கள். அதிகம் போனால், 12 வயது இருக்கும். நாங்கள் ஏறி உட்கார்ந்தோம். அவர்கள், செல்லும் வழியில் வரும் அனைவரையும் அடிப்பதும் எதையாவது கொண்டு அடிப்பதும் என்று இருந்தார்கள். இது போதாது என்று, இருவரும் வாழைப்பழம் வாங்கி சாப்பிட ஆரம்பித்தார்கள். எப்படி??
ஒருவன் இடது கையால் சாப்பிட்டு கொண்டு வலது கையினால் clutch யும், இன்னொருவன், வலது கையினால் சாப்பிட்டு கொண்டு, இடது கையினால் accelerator யும் பிடித்து கொண்டு Partnership போட்டு ஆட்டோ ஓட்டினார்கள். இங்கு உள்ள மக்கள், 5 car உம் பெரிய பங்களாவும் கொண்ட பெரிய பணக்காரர்கள்… அல்லது, இருக்க வீடு இல்லாது, தெருவில் படுத்து உறங்கும் ஏழைகளாக இருக்கிறார்கள். இவர்களை பார்க்கும் பொழுது தான் இது இன்னமும் ‘கூர்-கிராமம்’ என்று ஞாபகம் வருகின்றது.

இந்த வார இறுதியில் நான் மதுரை செல்கிறேன். 21 ஆம் தேதி பெங்களூருவில் பணியில் சேருகிறேன்.. கூர்கானிலேயே இருந்துவிட்டோம், பெங்களூருவை தாங்க முடியாதா என்று கேட்டால், கொஞ்சம் கஷ்டம் தான் என்கிறார்கள் அங்கு இருக்கும் நண்பர்கள். பரவாயில்லை… சென்று பார்ப்போம் என்னதான் இருக்கிறது என்று… எவ்வளவோ பண்ணிட்டோம்…இத பண்ண மட்டோமா என்ன…

சென்ற சனி ஞாயிறு டெல்லி மற்றும் ஜெய்பூர் சென்று வந்தோம். ஜெய்பூர் முழுதும் கோட்டைகள்.. சுற்றிலும் மலை இருக்கிறது..நடுவில் ஒரு ஊர். மலை முழுவதும் கோட்டைசுவர்கள் கம்பீரமாக நிற்கின்றன.. ஊருக்குள் வரவேண்டும் என்றால் மூன்று சுவர்களை தாண்டி வரவேண்டும் அந்நியர்கள். அனால், ஒரு சுவரை தாண்டும் முன், அவர்களை அழித்துவிடும் படை பலமும், போர் யுக்திகளும் நம்மை வியக்க வைக்கின்றன..

இங்கு வந்து செய்த சில உருப்படியான காரியங்களில் ஆக்ரா, ஜெய்பூர் ஊர்களை சுற்றி பார்த்ததும் ஒன்று. அநேகமாக, அந்த ‘சில’ என்பது இது ஒன்றாக மட்டும் தான் இருக்கும் 😛 (இம்முறை சரியான smiley 🙂 )

Not actually. I have started reading. I completed The great Expectations novel and now, reading A tale of Two Cities. And J.Aravind, has started ( or, restarted) reading. He has got some 4 books to complete. So, people who have any doubts regarding what books to read, you can look at his blog for some information at http://aravindjayakumar.wordpress.com/

Manohar, Umesh, Ambience mall, ansal plaza, share autos, Morning Break Fasts (the so called break fasts), Lunch at company, Evening Rottis, Madurai Dosa shop, Rotary Publich school, Dabangg, Inception, Palam Board, friends (of course), Assessments, Tanmoy sir and some more memories will be everlasting in my heart.

Just last week, the batch that came before me had been told that they would have training till the mid-October. Guys, It is a great opportunity to go to places. Roam around and get some new experiences. Hopefully, you would get some good holidays and you would visit many new places.The opportunity to go to places like manali and shimla (Kashmir even) is a rare one. So, dont feel.. Be happy and enjoy the days here ( Ha.! It is very easy to advise 🙂 ) I agree, it is tough to stay away from home. I still remember the days when I roamed sad after I got Gurgaon posting. But, then the end of your training is just a few days more ( You people will know the count more than me). Enjoy your days here, and later you can be home.. After all,

Life is a Looooonnnnnngggggg while….

P.S. Sorry for தங்க்லீஷ் posting

The Great Expectations – Charles Dickens

I have just completed reading this novel. The second one after ‘Crime and Punishment’. And, this one I bought it in a mall here in Gurgaon. I didnt have any idea of what book to buy and after some discussions and confusions, I ended up with this book. And, later that night when I came to know that it was a tragic book, I thought whether I could have got a better one. But, I ended up liking this book. Maybe if it was a happy-go-jolly book, i would have read it, thought of it for few days and forgotten. But, now, I will remember this all way. And for the author’s name, I surely will. 🙂

The book started with a boy named PIP helping a escaped prisoner with food and a weapon on the Christmas eve. The boy lives in the marshes and the days where that, in which, the prisoners are held in a ship in the middle of the Thames River. This prisoner (along with another convict, which we are not told till some 50 pages) who has escaped the ship asks for food and a file(weapon). Pip helps him and on the next day Pip, his brother-in-law Joe(A blacksmith) join the Police in capturing both the prisoners.

Pip, who is always with some expectations or the other, is now sent to Miss.Havisham’s place (Satis) to play. He goes there and meets Estella,whom Havisham has adopted and brought up. He is spellbound by her beauty and Estella starts hurting him right from the beginning. His travel to the satis becomes regular and his love for Estella increases and so does the pain that Estella gives by ignoring him. He feels that Estella ignores him because she thinks he is not a Gentle Man. Estella, just to make Pip feel hurt, allows Orlick(servant in Joe’s blacksmith) to follow her.

One day Pip’s sister is attacked brutally on head by someone and she falls into a kind of Coma. Though Pip doubted this to be an act of Orlick, the servant, he didnt tell anyone.Joe,Biddy and Pip take care of her. They come to know that she cannot live long. The house becomes a dull place.

And on a good day, an offer comes through one Mr.Jaggers who says that he is destined to make Pip a gentle man. Pip, on the offer of money and Gentleman-ship agrees to the offer. Now this is where I started disliking Pip. He, on getting a chance to get richer and better, decides to leave Joe and Biddy(another lady that Pip likes very much), with whom he has spend all his childhood and also when he has just formed as an Apprentice to Joe. This act of Pip,considering the state of her sister, goes to show that he always lives on his expectations and that he is not thankful to Joe and biddy(which he himself agrees at the end).

Jaggers also tells pip that he cannot ask who his benefactor is. Pip on the course of becoming a gentle man gets acquainted with Herbert. He also befriends Wemmick, assistant of Jaggers. Life goes on well planned route till Drummle( a room mate of Pip) appears to be interested in Estella. Estella, being brought up by Havisham, is a proud and arrogant girl, who doesnot care for the pure love of Pip. She was bought up to be a proud and a hurting character and she lives to the expectations.

Thats when the author gives some unseen twists. After Pip’s sister dies, Pip goes to satis and asks Estella to marry him. But, Estella being in her characteristic Ego of her beauty and her not understanding Pip’s love, marries Drummle to hurt Pip. And Pip, comes to know that his benefactor was none other than the prisoner he gave food to at the first. Also, in some series of events, lots of mystery is unraveled. Pip comes to know that Estella is the daughter of his benefactor(Provis). And also that the maid at Jaggers’ house is her mother.

The story continues in the tragic manner. Pip’s benefactor is arrested, all his property are surrendered to govt, and pip is left all alone. I really liked the end, Where Pip comes to know that Drummle has horribly dealt Estella. And at the end, When he meets her, he smiles at her and she looks at him sorrily.

He sees the look on her to be the same look that he had when he proposed to her. He saw every hurt that she felt in her married life in her eyes. His mind talked to her mind. It says ‘U could have been a lot happier if you were mine. you had taken a bad decision to hurt me and at the end, it is you who is more hurt than me’. Charles Dickens emphasized on my point, after all,

Vengeance Is Sweet…

A Trip to Agra

It all started suddenly. The testing exam scheduled on monday was postponed to wednesday, and then came this plan to visit Agra that weekend. We (or they, as I was unaware of the details of the plan) booked a scorpio and we were scheduled to leave our PG by 3.00 AM.

We started before 4, that itself is an achievement with the DON in the team. Once we got in and picked two of our classmates in another PG, it was around 4.30. I planned to take the front seat, but Ashok got there first. Then, at a place where we had a break, I went there and sent Ashok inside (இன்னும் இந்த சீட் பிடிக்கிற வேலைய விட வில்லை… 😛 ) Then we got the NH-2 and started towards Agra. The driver was a highly talented one. He was travelling around 130-140 almost all the way. A travel which we assumed to take 4.30 hours lasted only 3 hours. And at around 7.30 we were there, in one of the Wonders of the World, The Taj Mahal.

The Government has stopped allowing fuel propelled vehicles inside some 1 km radius. But It was a pity to see some police people roaming in their jeep and scooters inside that area. The Government has provided people with camel rides and battery cars. We got a camel ride and around 9.30, reached the wonder. It was such a beauty.

The only thing that struck me was that if, Taj is this beautiful now, What would it have been some 50 years ago, when there was no pollution which made brown shade on taj. All of us had a great time in there.

We ate a masala poori at a place near taj and man, wat was that. It was not at all nice. So, we decided to skip the lunch . Every one were tired when we reached Agra Fort. This was the place where Shahjahan was imprisoned by his son. And as I studied in history, Taj mahal was visible from every window in this fort. And the view was very beautiful. The evening view of taj from here is said to be the most beautiful in this world. The entry fee into this fort for this evening view is Rs.2500. (அப்புறம் சும்மாவா காமிப்பாங்க… :P)

We then left agra towards Fatehpur Sikri around 2 PM. Till then, we had nothing to eat from the morning. All became tired and started to move very slowly. We reached there by 3, went through the Sikri palace and Fatehpur mosque. And then came the best part. The eating… 😛

We found a shop that had bread-omlette and Rotti. We were 8 people remember. We had 12 omlette, 16 rottis, and 8 tea. Then we ordered 6 bread. A guy in the shop then left somewhere in a bike. When he returned, he said ‘बाज़ार मे Bread कथाम होगया… ‘ 😀 We swear, we didnt eat them all. 🙂

And we started back around 7.30 in the evening. Our plan to go to Mathura was dropped as it got late and that the temple there in Mathura would be closed. We had our dinner (yes, food, again). We didnt sleep on the return since we were just watching the driving skills of our driver. He almost always cleared 130km/hr mark. And he had enormous control over the vehicle and the races we had with Wagon-R and another scorpio were superb.

We overtook Wagon-R at around 130kmph and The scorpio was tough. We had to reach 144kmph to overtook them. I can catch your mind voice.. 🙂 Yes, I am still finding it thrilling to see whether my vehicle overtakes the other. It started in childhood when i used to travel in bus. I will start looking at what all buses,lorries our bus overtakes, and all that. Anyways, I still have that habit, and I still feel thrilled whenever we overtake some other vehicle.

Returning back, We reached the PG at around 12.30AM and all I remember next was getting up around 10 AM. It was a very good journey and I enjoyed every bit of it. Thanks to our ‘Orgainzer’ Ashok 😀

You can get a view at our snaps at http://www.flickr.com/photos/kmanikandan
Later….